در دامنه‌های زاگرس، جایی که کوچ‌نشینی هنوز نفس می‌کشد، کودکانی زندگی می‌کنند که از کودکی با طبیعت، کار، مسئولیت و فرهنگ ایلیاتی عجین شده‌اند. کودکان عشایری استان کهگیلویه و بویراحمد، نه‌تنها بخشی از جامعه در حال رشدند، بلکه پاسداران بالقوه فرهنگ، زبان و سبک زندگی سنتی قوم خود نیز به شمار می‌آیند.
به گزارش پایگاه خبری شلالدون، این کودکان، برخلاف همسالان شهری خود، از سنین پایین با مفاهیمی چون کار گروهی، کوچ فصلی، نگهداری دام، مشارکت در زندگی خانوادگی و حتی قصه‌های بومی آشنا می‌شوند. قصه‌هایی که اغلب از زبان مادران و مادربزرگ‌ها، شب‌ها در سیاه‌چادرها بازگو می‌شود و مفاهیمی از شجاعت، صداقت و مقاومت را منتقل می‌کند.
با این حال، نبود دسترسی کافی به آموزش رسمی، کمبود امکانات رفاهی، فاصله‌گرفتن از منابع رسانه‌ای و نبود برنامه‌های فرهنگی متناسب با زندگی عشایری، باعث شده این کودکان با نوعی تبعیض فرهنگی و آموزشی پنهان مواجه شوند.
در کنار فراهم‌کردن آموزش و خدمات پایه، باید به حفظ هویت فرهنگی کودکان عشایری توجه ویژه داشت. استفاده از کتاب‌های دو زبانه، ثبت قصه‌ها و لالایی‌های محلی، حمایت از مدارس عشایری، و تولید محتوای رسانه‌ای متناسب با زندگی ایلی، از مهم‌ترین راهکارها برای حمایت فرهنگی از این نسل است.
شلالدون می‌تواند با پرونده‌ای ویژه با عنوان «کودک عشایری»، ضمن انعکاس دغدغه‌ها و ظرفیت‌های این گروه، صدای آن‌ها را به گوش جامعه و مسئولان برساند.
کودک عشایری، میراث‌دار خاموش فرهنگ ماست؛ اگر امروز نشنویمش، فردا صدایش را گم خواهیم کرد.
پدیدآورنده:
ایمان فتاحی – معلم مدارس عشایری و فعال فرهنگی