موسیقی بومی در استان کهگیلویه و بویراحمد، تنها یک ابزار سرگرمی نیست؛ بلکه رشته‌ای است که دل‌ها را به هم پیوند می‌زند و حافظ خاطره جمعی مردمان این سرزمین است. از نوای حماسی سرنا و دهل گرفته تا آوازهای عاشقانه‌ی چوپانی و غم‌نوای سوگ در چمر، موسیقی در این دیار، حامل معنا و احساس عمیق است.
مصاحبه با: بهروز رضایی زاده – پژوهشگر موسیقی بومی و مدرس هنرستان استان
به گزارش پایگاه خبری شلالدون، در گذشته، موسیقی نقش پررنگی در مراسم اجتماعی داشت؛ در عروسی‌ها، آیین‌های سوگواری، کوچ عشایر، و حتی کار روزمره. لالایی مادران، آواز شبانان و نغمه‌های آینی، همه بیانگر تجربه‌های انسانی‌اند که در زبان و لحن محلی شکل گرفته‌اند.
امروزه اما، این میراث در خطر است. نبود حمایت از هنرمندان بومی، کاهش آموزش موسیقی سنتی، و گرایش جوانان به موسیقی‌های تجاری و غیربومی، باعث شده نسل جدید با این گنجینه کمتر آشنا شود. برخی سازهای سنتی مانند “دُهُل” یا “کَرنا”، در آستانه فراموشی‌اند و بسیاری از ترانه‌های محلی تاکنون مکتوب یا ضبط نشده‌اند.
حفظ موسیقی بومی، یعنی حفظ هویت. برای این کار، نیاز است:
نهادهای فرهنگی استان، کارگاه‌های آموزش موسیقی محلی برگزار کنند
ترانه‌ها و نغمه‌های بومی ثبت، ضبط و دیجیتال‌سازی شوند
جوانان در تولید محتوا و اجرای موسیقی محلی مشارکت داده شوند
موسیقی زبان مشترک احساسات یک ملت است؛ و اگر موسیقی محلی خاموش شود، بخشی از روح یک قوم خاموش خواهد شد.